„Życie przed mną”: Prawdziwa historia rodziny ukrywanej podczas okupacji

Życie przede mną **

przez Nils Tavernier

Film francuski, 1h31

Krążą pogłoski, że wszyscy zagraniczni Żydzi w Paryżu zostaną wkrótce aresztowani. Gdy rankiem 16 lipca 1942 r. francuska policja przybyła do ich budynku, rodzinie Zylberstejnów udało się ukryć w sąsiednim mieszkaniu i cudem uniknąć pierwszej fazy łapanki. Małżeństwo, Rose i Désiré Dinanceau, udostępnia mu pokój dla służby na poddaszu: Moshe, Rywka i ich córka Tauba, radosna nastolatka, wprowadzają się do tego pokoju o powierzchni 6 m².

Nie być widzianym, nie być słyszanym. Życie codzienne toczy się w tym ciężkim bezwładzie, przerywanym nowymi nalotami policji w poszukiwaniu coraz większej liczby Żydów, obcokrajowców i Francuzów, młodych i starych. Wtedy pojawia się dręczące pytanie: co się z nimi stanie dalej?

Moshe ( Guillaume Gallienne ) cały dzień siedzi na krześle i przez iluminator oświetlający pomieszczenie obserwuje, jak na dziedzińcu budynku poruszają się mieszkańcy, których skrupulatnie liczy. Rywka (Adeline d'Hermy) przygotowuje skromne posiłki z zapasów przywiezionych przez Rose (Sandrine Bonnaire) i obsesyjnie wyciera naczynia. Tauba (Violette Guillon) wydaje się być najbardziej oddana utrzymaniu pozorów normalnego życia, o czym świadczy jej delikatne nucenie melodii granych na klawiaturze fortepianu narysowanej na podłodze. Jej najlepsza przyjaciółka i babcia, które czasami je odwiedzają, przynoszą im echa świata.

Film Życie przed mną powstał na podstawie świadectw Tauby Birenbaum , z domu Zylberstejn, zebranych przez fundację założoną w 1994 roku przez Stevena Spielberga, Survivors of the Shoah Visual History Foundation, która przekształciła się w USC Shoah Foundation. Nakręcono 52 000 historii autobiograficznych w 56 krajach. Scenariusz Tauby został opracowany przez Nilsa Taverniera i jego syna, Guya Birenbauma, na podstawie jego słów. Film rozpoczyna się fragmentem.

Spektakl z nieubłaganą trzeźwością odlicza dni i zanurza nas w koniecznie trudnym odosobnieniu rodziny Zylberstejnów, której członkowie przedstawieni są bez patosu. Mimo że ich relacja jest naznaczona uczuciem, ich wymiana zdań wydaje się ograniczona do minimum, podobnie jak możliwe zajęcia (czytanie, pisanie, gry, edukacja Tauby itp.). Ta przytłaczająca, zamknięta sceneria jest umiejętnie przeplatana archiwalnymi zdjęciami, które rzucają światło na rozwój wojny i losy Żydów. Wpisują tę wyjątkową opowieść w większą Historię z pedagogiką i płynnością.